ฉันอยู่ในเมืองที่ชื่อว่า "เมืองไม่สงบ"
เมืองที่ฉันอยู่มีผู้คนมากมาย เมืองเล็กๆในส่วนหนึ่งของโลกที่คนไม่ค่อยรู้จักเท่าไหร่
หากจะพูดกันตามความจริง ไม่มีใครรู้จักเมืองของเราเลยต่างหาก
แต่เมืองเรากลับมีอิทธิพลอยู่ทั่วโลก อย่างเงียบๆ เงียบมากซะด้วย
เมืองของฉันมีพระราชาเป็นผู้ปกครอง เป็นผู้ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างในเมืองเราให้อยู่ในความสงบ
พระราชามีชื่อว่า "กฏหมายนามธรรม"
แต่...พระราชาไม่ค่อยมีอำนาจหรอก เพราะพระราชามักจะหลับอยู่เสมอ
นานๆทีถึงจะตื่นมาดูแลบ้านเมืองสักครั้งนึง
เมืองเราจึงถูกปกครองด้วย "ชุมนุมรูปธรรม"
ชุมนุมรูปธรรมไม่ใช่ชุมนุมที่ถูกจัดตั้งมาอย่างเป็นทางการ
แต่เป็นการรวมกลุ่มของประชาชนเพื่อตัดสินและลงโทษบุคคลที่ทำให้บ้านเมืองไม่สงบ หรือพวกเขาคิดว่าทำให้ไม่สงบ
เพราะพระราชาชอบหลับ พวกเราก็เลยตัดสินกันเอง
ทุกวัน จะมีคนที่ทำผิดถูกจับมาขึงไว้บนแท่นไม้ตอกตะปู พวกเขาจะถูกขึงประจานไว้อยู่บนนั้น
ส่วนพวก "ชุมนุมรุปธรรม" ที่ยืนอยู่ด้านล่างก็จะพากันตะโกนต่อว่า
ไอ้เลว!!! ไอ้ชั่ว!!! ไอ้ฆาตรกร!!! ไอ้ตอแหล!!! หรือถ้อยคำตามที่พวกเขาจะคิด
ในทุกๆวัน เมืองของเราจะมีคนถูกขึงประจานเยอะมากๆ
ส่วนกลุ่มที่คอยมาชุมนุมก็จะมีเยอะบ้าง น้อยบ้าง ตามความสนใจและกระแสสังคมในขณะนั้น
มันเป็นสิ่งที่พวกเราชาวเมืองไม่สงบเห็นจนเป็นความเคยชิน
และเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนจะเข้าร่วมชุมนุมรูปธรรม
และก็เป็นเรื่องปกติอีกเช่นกันที่ผู้เข้าร่วมบางครั้งก็ถูกจับมาประจานแทน
การเลือกคนมาประจาน มันไม่ยากหรอก แค่หาใครสักคนที่ทำผิดกฏหมาย หรือทำให้เกิดความไม่สงบมาขึงประจาน เพราะความไม่สงบของเมืองเราไม่มีนิยามที่ชัดเจนเท่าไหร่ มันก็เลยง่ายมากที่จะหาคนมาประจานได้ทุกๆวัน
เพราะเมืองของฉันชื่อว่าเมืองไม่สงบสุข
วันนี้ก็มีคนถุกประจานอีกเช่นเคย ฉันแอบตามไปดูด้วยนิดหน่อย
ทุกคนพากันตะโกนเสียงดัง ไอ่ฆาตรกร ฉันก็แอบแสดงความคิดเห็นอย่างเงียบๆ
มีผู้คนหันมามองฉันเล็กน้อย พวกเขาพยักหน้าเห็นด้วย ส่งยิ้มให้
แล้วฉันก็แอบถอนตัวออกมาเงียบๆเช่นเคย
การที่เราจะอยู่ในเมืองนี้ได้อย่างสงบสุขคือ เราต้องอยู่เงียบๆ
ไม่เป็นที่รู้จัก ไม่มีค่าพอให้ใครเอาความผิดของเราไปประจาน
เพราะเรามันเป็นประชาชนที่ไม่มีชื่อเสียงในสังคม
เหยียบมดตายก็ไม่ค่อยมีใครมามองเห็นเท่าไหร่
คนจะหันมาเห็นเรา ก็ต่อเมื่อเราไปฆ่าคนข้างบ้านนั่นแหละ
ยิ่งถ้าคุณฆ่าแบบวิปริตพิสดารมากเท่าไหร่
คุณดังสมใจแน่!!!
หลายๆครั้ง กลุ่มชุมนุมรูปธรรมก็จะโหวกเหวกโวยวายเสียงดังจนพระราชาตื่นขึ้นมา
พระราชาจะเดินมาดูด้วยความงัวเงีย พร้อมกับดูว่าผู้ถูกประจานเป็นใคร
ถ้าเป็นคนรู้จักของพระราชา พระราชาก็จะบอกว่า
"เอาเค้าลงมา แล้วปล่อยไปซะ" พูดจบพระราชาจะหาวเล็กน้อย แล้วเข้าไปหลับต่อ
แต่ถ้าคนถูกประจานเป็นคนที่พระราชาไม่รู้จัก
"เอาไปทำโทษตามกฏหมายรูปธรรมที่ชั้นบอก" พระราชาจะบอกแบบนี้ แล้วเดินกลับเข้าไป
โทษของคนทั่วไป จะถูกเนรเทศไปอยู่ในถ้ำมืด ตามความผิดของคนๆนั้น
แต่โทษของคนรู้จักของพระราชา คือ เขาจะไม่ได้ไปอยู่ในทำมืดแต่ยังคงมีชีวิตอยู่ในเมือง
พร้อมป้ายห้อยคอที่เขียนว่า "ไอ้ฆาตรกร" "ไอ้ตอแหล" "ไอ้ชั่ว" หรืออะไรก็ตามที่เขียนบอกความผิดของพวกเขาไว้
พวกเขาจะห้อยป้ายประจานตัวเองอย่างนี้อยู่ในเมือง จนกว่าทุกคนจะเริ่มลืมเลือน หรือมีใครให้น่าสนใจมากกว่า ป้ายก็จะเริ่มหายไป
ในเมืองไม่สงบสุขมีคนถูกประจานเยอะมาก ซ้ำไป ซ้ำมา เวียนกันไปบ้าง
เป็นอย่างนี่อยู่เรื่อยๆทุกวี่ทุกวัน จนเป็นเรื่องปกติ
เราถูกประจาน เราไปตะโกนก่นด่าผู้อื่น เราเครียด เราต้องห้อยป้าย ป้ายของเราเลือนหาย คนอื่นถูกประจาน พระราชาตื่นมาตัดสินบ้างถ้าเสียงดังมากจนไปรบกวนการนอนหลับของพระราชา พระราชาตัดสินโทษ แล้วพระราชากลับไปหลับต่อ
เป็นอย่างนี้ทุกวัน..
นี่คือเรื่องราวของเมืองที่ฉันอยู่
ส่วนฉันเป็นชนกลุ่มน้อยของเมือง เราจะมีหมู่บ้านหนึ่งอยู่ในมุมแคบๆ ชื่อหมู่บ้านสงบ
ไม่ค่อยมีใครสนใจเรา ไม่เห็นเรา เพราะเราไม่มีอะไรน่าสนใจ
พวกเราไม่ค่อยร่วมชุมนุม พวกเราอยู่กับเงียบๆ
ไปเดินเล่นตามสวนสาธารณะที่ว่างเปล่าของเมือง ที่มีแต่คนในหมู่บ้านสงบสุขไปเดิน
ไปห้องสมุดประชาชนหาหนังสืออ่านโดยไม่มีใครแย่ง เพราะคนส่วนใหญ่ไปชุมนุมรูปธรรมกันหมด
จากนั้นก็เดินทอดหุ่ยข้างทาง หาอะไรกิน กลับมานอน ตื่นมาทำงาน มีชุมนุมก็แอบไปร่วมดูบ้าง
แสดงความคิดเห็น แล้วเดินจากมาเงียบๆ ไม่มีใครจำได้ ไม่มีใครรู้จัก
และคนในหมู่บ้านเราก็ไม่มีใครเคยถูกขึงประจานเลย
ฉันอยู่หมู่บ้านสงบ ในเมืองไม่สงบ
.....................................................
เรื่องนี้อาจจะดู "อินดี้" ไปหน่อยนะคะ คืออ่านแล้วไม่รู้เรื่อง
บางทีในสังคมอันแสนยุ่งยาก การเขียนอะไรที่ "ไม่รู้เรื่อง" มันทำให้ชีวิตเรายังสงบ
ไม่วุ่นวาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น