ฉันได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกอย่างช้าๆ
"สวัสดีเจ้าตัวน้อย ยินดีต้อนรับสู่โลก"
นี่คือประโยคแรกที่พ่อทักทายฉัน
ฉันมองไปรอบตัว มองไปยังสิ่งมีชีวิตแปลกๆ ด้วยความสงสัย
"นั่นคือมนุษย์ ทาสของพวกเรา" พ่อบอกฉัน
ฉันตาลุกวาวด้วยคำพูดของพ่อ ฉันเพิ่งเกิด แต่ฉันมีทาสด้วยเหรอเนี่ย
ฉันลองมองสำรวจพ่อ
ตัวผอมบางแทบจะปลิวได้ บนร่างกายสลักลายไปด้วยอักษรและรูปภาพที่ฉันไม่รู้จัก
ฉันก้มลงมองตัวเอง ฉันก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน แต่คนละสีกับพ่อ พ่อมีสีเทา ส่วนฉันมีสีม่วง
"พวกเรามีหลายเผ่าพันธุ์ " พ่อเริ่มอธิบายเกี่ยวกับความเป็นมาของเรา
"เจ้า พ่อ และพวกนั้น" พ่อชี้ไปที่พวกสีแดง และสีเขียว
"เป็นเผ่าเดียวกัน ให้เจ้าดูจากลายสลักบนร่างกายเรานี่ จะเหมือนกัน"
ฉันก้มลงมองตัวเอง และพวกเขาที่กระจัดกระจายอยู่ตามที่ต่างๆ บนโต๊ะบ้าง ในลิ้นชักบ้าง ในมือทาสของเรา หรือแม้กระทั่งพวกที่เกิดใหม่เหมือนฉัน
"ส่วนพวกนู้น" พ่อชี้ให้ดู พวกที่อยู่ไกลๆ อยู่ในตู้กระจกที่ถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนา
"พวกนั้นเป็นเผ่าอื่นๆลายสลักของร่างกายจะไม่เหมือนพวกเรา"
ฉันเริ่มเข้าใจแล้ว มันเป็นแบบนี้นี่เอง แต่ฉันก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่สงสัยอยู่
"พ่อ เราเป็นพระเจ้าจริงๆเหรอ พ่อดูสิ ตรงนั้น พวกมนุษย์สร้างเราไม่ใช่เหรอ"
ฉันชี้ไปยังพวกที่เกิดใหม่
"ใช่แล้ว มนุษย์สร้างเราก็จริง แต่พวกเขาให้เราเป็นพระเจ้า ให้เรามีอำนาจเหนือพวกเขา เจ้ายังเด็กนักลูกเอ๋ย เจ้ายังไม่รู้โลกกว้าง ดังนั้น พอจะพาเจ้าออกไปดูโลกกว้าง เจ้าจะได้รู้จักอำนาจของพวกเรามากขึ้น"
พ่อหันไปบอกแม่ที่มีสีเดียวกับพ่อ และน้องสีเขียวที่กำลังเล่นกับน้องโลหะกลมแบนหลากหลายขนาดอยู่อยู่
"ไปสิ" แม่พยักหน้าตกลง แล้วก็หันไปจัดการกับพวกน้องๆต่อ
.....................................................................
พ่อพาฉันมาสถานที่แห่ง พ่อบอกว่า พวกมนุษย์เรียกที่นี่ว่า ห้างสรรพสินค้า
"ดูนั่นสิลูก ลูกเห็นมั้ย นั้นคือร้านกาแฟ"
"ร้านกาแฟเหรอพ่อ"
"ใช่แล้ว ลูกดูนั่นสิ"
ฉันเห็นผู้คนหยิบเหล่าพี่ๆน้องของฉันเพื่อนยื่นให้กับมนุษย์อีกคน
"พวกเขาต้องมีเรา พวกเขาถึงจะเข้าไปอยู่ในร้านนั้นและนำกาแฟเหล่านั้นมากินได้ ถ้าไม่มีเรา พวกเขาก็จะเป็นแบบนั้น"
พ่อชี้ไปยังมนุษย์ที่สกปรกมอมแมม นั่งถือถ้วยกาแฟเปล่าสกปรกอยู่ข้างถนน
"เขาทำอะไรเหรอพ่อ พวกนั้นน่ะ"
"เขากำลังขอพวกเราอยู่ เพื่อที่เขาจะได้มีอำนาจมากขึ้น หรือมีมากพอที่จะดำเนินชีวิตได้ ในโลกใบนี้ ถ้าขาดเราไป พวกมนุษย์จะลำบากมาก"
ฉันเริ่มเข้าใจโลกนี้ขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะ แล้วเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมฉันถึงเป็นพระเจ้า
มนุษย์ต้องการฉัน ต้องมีฉันเพื่อให้พวกเขาดำเนินชีวิตอยู่ได้ พวกเขาสร้างฉัน แต่กลับต้องมาง้อฉัน
โง่จริงๆเลย....
พ่อพาฉันเดินไปยังที่อื่นๆต่อ
"ดูนั่นสิลูก" พ่อชี้ไปยังแผ่นพลาสติดแบนๆใหญ่ๆที่มีภาพฉายอยู่ในนั้น
"รถยนต์แสนสบาย เพื่อชีวิตที่ดีสำหรับคุณ"
"เห็นในนั้นมั้ยลูก สิ่งที่มันฉายอยู่ในนั้นเรียกว่าโฆษณา ทุกอย่างในนั้น ทุกอย่างที่อยู่ในโฆษณาล้วนต้องใช้เพื่อเราแลกเพื่อที่จะเป็นเจ้าของทั้งนั้น"
พ่อบอก ฉันเริ่มสงสัยอีกครั้ง
"แปลกจังพ่อ ผมไม่เข้าใจเลย ในเมื่อพวกเขาเองก็สร้างสิ่งที่อยู่ในโฆษณา เราไม่ได้สร้างด้วยซ้ำ แต่มนุษย์กลับเอาเรามาเพื่อแลกสิ่งเหล่านั้น มันเหมือนพวกมนุษย์สร้างอะไรขึ้นมา แล้วเอาสิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้นมามาแลกอีกที พวกมนุษย์นี่แปลกจัง"
"พ่อยอมรับว่าพ่อก็ไม่เคยเข้าใจมนุษย์เหมือนกันแหละลูก มนุษย์เป็นอะไรที่ซับซ้อน และชอบมีพฤติกรรมแปลกๆอยู่เสมอ ลูกลองมองไปที่มนุษย์กลุ่มนั้นสิ"
ฉันมองไปตามพ่อ กลุ่มเด็กผู้หญิงกำลังจิ้มๆอะไรอยู่ ซึ่งภายหลังพ่อบอกผมว่า มันเรียกว่าไอโฟน
"แก๊....พรุ่งนี้ไอโฟนห้าจะออกละนะ ไปจองกันป่ะ"
"ไปสิแก๊.... เดียวซื้อไม่ทันคนอื่น"
"ดีเลยแก เดียวเราไปรอที่ไอสตูดิโอกันเช้าๆนะแก เดี๋ยวแถวจะยาวน่ะ"
"ตกลงตามนั้นแก ขอดูตังค์นกระเป๋าก่อน เดือนนี้จะเหลือกี่บาทเนี่ย เดี๋ยวชั้นได้กินมาม่าทั้งเดือนแน่เลย"
ฉันมองไปยังพวกเธอที่หยิบเหล่าพี่ๆน้องของผมออกมา
"พ่อดูสิ พวกเธอมีพ่อตั้งสี่ห้าใบ พวกเธอต้องมีอำนาจมากแน่ๆ" ฉันหันไปถามพ่อ แต่พ่อส่ายหน้า
"ลูกเอ๋ย เจ้ายังไม่เข้าใจ เดี่ยวพรุ่งนี้พ่อจะพามาดูใหม่"
...........................................
วันนี้พ่อพาฉันมาอยู่ที่หน้าไอสตูดิโอ มีมนุษย์เต็มไปหมด พ่อชี้ไปยังผู้หญิงกลุ่มเดิมที่ฉันเห็นเมื่อวาน
"พ่อดูนั่นสิ" ฉันเห็นเธอเดินออกมาพร้อมไอโฟนรุ่นใหม่ ผู้หญิงที่มีอำนาจคนนั้น
เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋าใบเล็กๆของเธอ ในนั้นมีเพียงน้องสีแดงของผมสองใบ
"พ่อ เธอไม่ค่อยมีอำนาจแล้วล่ะ" ฉันหันไปบอกพ่อ
"ใช่แล้วอำนาจเธอหายไปแล้ว เพราะเธอเหลือเราเพียงแค่นั้น ยิ่งพวกมนุษย์มีเรามากแค่ไหน เขาก็จะมีอำนาจแค่นั้น"
แล้วพ่อก็พาผมไปยังสถานที่ที่เรียกว่าธนาคาร
"ที่นั่น คือที่ที่เราอยู่"
พ่อพาผมเดินออกไปข้างนอก บางคนกำลังขายของ บางคนกำลังพิมพ์ดีด บางคนกำลังบริการลูกค้า บางคนกำลังคุยโทรศัพท์อย่างจริงจัง
"สิ่งที่พวกมนุษย์ทำ ล้วนมีผลตอบแทนคือพวกเรา มนุษย์ต้องการเรา มนุษย์คิดว่าตัวเองมีอำนาจ แต่จริงๆแล้ว พวกเขามีอำนาจเพราะเรา มนุษย์มันน่าโง่ สร้างเรามาเพื่อให้เป็นพระเจ้า สร้างเรามาเพื่อให้มีอำนาจเหนือกว่า" พ่อและฉันต่างหัวเราะสะใจ
ก่อนจะเดินทางกลับบ้านด้วยความภาคภูมิในอำนาจที่ตนมี
ฉันกลับมาบ้านด้วยความสุขและนอนหลับไป
แต่คืนหนึ่งฉันก็ฝันร้าย
ในความฝัน ฉันอยู่บนโลกใบหนึ่ง โลกที่มีธรรมชาติสวยงาม อากาศแจ่มใสกว่าโลกที่ฉันอยู่มากนัก
ฉันทอดกายอยู่บนผืนหญ้านุ่มอย่างมีความสุข เผ่าพันธุ์ของฉันไม่รู้หายไปอยู่ที่ไหนกันหมด
ในขณะที่ฉันกำลังคิดว่าตัวเองครองโลกอย่างพระเจ้า พวกมนุษย์ทาสของผมก็เดินผ่านมา
เด็กผู้หญิงตัวเล็กตากลม เธอหยิบผมขึ้นมา ผมยิ้มผยอง
เดี่ยวเจ้าทาสคนนี้จะได้มีอำนาจเพราะผมอย่างแน่นอน ผมจะป็นพระเจ้าของเธอ
"แม่อันนี้กระดาษอะไรคะ" เด็กสาวน้อยหันไปถามผู้หญิงที่เธอเรียกว่าแม่พร้อมกับยื่นผมให้ หญิงคนนั้นต้องดีใจมากแน่ๆ
"ไม่รู้สิลูก กระดาษอะไร สกปรก ทิ้งไปเถอะ เอาผลไม้ของเราไปแลกเนื้อหมูกับตามาดีกว่าลูก"
"เหรอคะ หนูก็ว่างั้นแหละ" เด็กสาวพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกับโยนฉันทิ้ง ฉันปลิวไปหล่นในน้ำขังสกปรก ไม่พอ พ่อกับน้องชายของเธอที่เดินตามมาข้างหลังยังเหยียบฉันซ้ำอีก นี่มันอะไรกันเนี่ย
ฉันคือพระเจ้านะ!!!!!!!
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ พ่อรีบมาถามฉันด้วยความเป็นห่วง
ฉันเล่าเรื่องฝันร้ายให้พ่อฟัง
พ่อยิ้มให้พร้อมกับบอกว่า
"ลูกพ่อ มันก็แค่ฝันร้ายเท่านั้นแหละ มันไม่มีวันเป็นจริงได้หรอก"
โดย เส้นด้ายสีรุ้ง
****บทความมีลิขสิทธิ์ตามกฏหมายนะคะ นำไปเผยแพร่ต่อกรุณาให้เครดิตผู้เขียนด้วยค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น