สวัสดีค่ะ...
วันนี้แวะมา...อัพเรื่องรักโรแมนติคบ้าง...
เป็นเรื่องสั้นๆ...จบในตอนเลย
หวังว่าจะชอบกันนะคะ
++++++
7.00 a.m. (วันนี้อากาศอบอุ่น) 14 มกราคม 2558
ลมพัดเย็นสบายผ่านหน้าฉันไป
ฉันนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ที่แสนเปล่าเปลี่ยวเหมือนทุกวัน
แต่วันนี้มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิม
ป้ายรถเมล์ที่เงียบเหงาและอ้างว้างที่เคยมีฉันนั่งรอรถเมลล์อยู่เพียงคนเดียว
วันนี้แปลกไป
เพราะมีผู้ชายอีกคนนึงมานั่งอยู่ด้วย เขาน่ารักนะ
เขาหันมายิ้มให้กับฉัน ฉันจึงยิ้มตอบกลับไป
แต่เราก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน
ฉันรู้สึกประทับใจเขาตั้งแต่แรกเห็น
เหมือนเราเคยรู้จักกันมาก่อน
ฉันแอบมองเขาบ่อยๆจนกระทั่งรถเมล์มา
ฉันยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเดินขึ้นรถเมล์ไป เขา...น่ารักจริงๆ
7.00 a.m. (อากาสร้อนชะมัดเลย) 15 มกราคม 2558
ฉันเดินมานั่งรอที่ป้ายรถเมล์เหมือนเดิม
อากาศวันนี้ร้อนสุดๆ
ผู้ชายคนนั้นยังนั่งอยูที่เดิมเหมือนเมื่อวาน
แล้วเขาก็ใส่เสื้อผ้าตัวเดิม เสื้อแขนยาวสีขาว
กางเกงขายาวสีขาว น่าแปลกจัง
"หวัดดี เจอกันอีกแล้วนะ" ฉันเข้าไปทัก
เขาพยักหน้า แล้วพูดว่า "ดีใจที่ได้เจอเธอ"
แล้วสายตาของเขาก็เหม่อมองออกไป
ฉันจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ จนกระทั้งรถเมล์มา
ฉันจึงเดินขึ้นรถเมล์
"ตั้งใจเรียนนะ" เขาตะโกนบอกฉัน
ฉันโบกมือลาเขา
มีคนในรถเมล์ถามว่าโบกมือให้ใครไม่เห็นมีใครเลย
ฉันเลิกคิ้วอย่างงุนงง
ไม่มีใครงั้นเหรอ เขาก็นั่งอยู่ตรงนั้นนี่นา
7.00 a.m (วันนี้อากาศหนาวแปลก เย็นยะเยือก) 21 มกราคม 2558
ฉันมารอรถเมล์เหมือนเคย
แล้วก็เจอเขาทุกวัน
เขานั่งที่เดิมและอยู่ในชุดเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลย
"นายไม่ไปไหนเหรอ" ฉันเข้าไปถาม
เขาส่ายหน้าพลางยิ้มให้
"ทำไมล่ะ รอใครหรือเปล่า" ฉันถามด้วยความสงสัย
"ไม่ได้รอ เพราะเจอแล้ว" เขาตอบกลับมา
รถเมล์มาพอดี ฉันรีบขึ้นรถ แต่สายตายังคงมองไปที่เขา
เขาไม่ได้ไปไหน ยังนั่งอยู่ที่เดิม
7.00 a.m. (วันนี้ดอกไม้บานสวยเชียว) 1 กุมภาพันธ์ 2558
ฉันเจอเขาเหมือนทุกวัน
"ไม่ไปเรียนเหรอ" ฉันถามเขา
"ชอบอยู่ที่นี่" เขาตอบฉันช้าๆ
"ทำไมล่ะ" ฉันถาม
"เพราะเธอมาที่นี่ทุกเช้า" เขาตอบแล้วหยิบดอกไม้ให้ฉัน
"ชอบฉันเหรอ" ฉันถามเขา
"รัก" เขาตอบสั้นๆ ฉันอึ้งไปสักพัก
รถเมล์มาพอดีฉันรีบวิ่งขึ้นรถ
แต่คำว่ารักจากปากเขาคนนั้นยังคนวนเวียนอยู่ในหัว
คำๆนั้นจากปากเขาดูจริงจังและมั่นคง
แต่ขณะเดียวกันมันก็ฟังดูเศร้าเหลือเกิน
ทำไมนะ
7.00 a.m. (ลมพัดแรงจัง) 9 กุมภาพันธ์ 2558
จากวันนั้นฉันเฝ้าถามเขาทุกวันว่าทำไมเขาถึงรักฉัน
เขาตอบว่าไม่มีเหตุผลทุกๆครั้ง พอฉันเซ้าซี้ถามมากๆ
เขาก็ชอบตอบว่าเรื่องบางเรื่องก็มีเหตุผลในตัวของมันเอง
ไม่สามารถเอ่ยเป็นถ้อยคำได้
แล้วรถเมล์ก็มา
คำถามในหัวของฉันก็ยังหาคำตอบไม่ได้อยู่ตามเดิม
7.00 a.m. (ฝนตกหนัก) 14 กุมภาพันธ์ 2558
วันนี้เขาคนนั้นยืนอยู่ในชุดสีขาวเหมือนเดิม
แต่ในมือถือดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ แล้วยื่นมาให้ฉัน
"ขอบคุณนะ" ฉันรู้สึกแย่จังที่ไม่มีอะไรให้เขาในวันวาเลนไทน์เลย
"ฉันรักเธอ" เขาพูดคำๆนั้นกับฉัน ใจของฉันสั่นหวั่นไหวไปหมด
"แบมือสิ" เขาบอกฉัน ฉันแบมือให้เขา
เขาวางสร้อยรูปดอกกุหลาบลงบนมือฉัน สร้อยนั้นเป็นสีขาว
"ฉันรู้ว่าเธอชอบสีขาว ส่วนฉันชอบดอกกุหลาบ
ฉันจึงเอากุหลาบขาวให้เธอ กุหลาบขาวหมายถึงรักนิรันดร์"
ฉันหน้าแดงไปหมดกับคำพุดของเขา
รถเมล์มาพอดี
ฉันกำลังจะเดินขึ้นรถเมล์ไป
เขาดึงมือฉันไว้แล้วหอมแก้ม
"ตั้งใจเรียนนะ" เขาพูดกับฉันแล้วผลักขึ้นรถเมล์ไป
"เดี๋ยว" ฉันตะโกนเรียกเขา รถเมล์เริ่มออก
ฉันอยากรู้จักเขาให้มากว่านี้ ฉันรู้สึกชอบเขา
เขาโบกมือลาฉัน
"ลาก่อน"
เสียงนี้ก้องเข้ามาให้หัวฉันโดยที่เขาไม่ได้พูด
"อย่าไปนะ"
ฉันตะโกนเรียกเขา
เขาลุกจากที่นั่งที่เขาเคยนั่งเสมอ
เขาเดินออกไปจากป้ายรถเมล์ แล้วหายลับตาไป
น้ำตาฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
ตอนนี้ฉันรู้สึกหว้าเหว่เหลือเกิน
7.00 a.m. (ท้องฟ้าหม่นหมอง) 15 กุมภาพันธ์ 2558
ฉันมาที่ป้ายรถเมล์ แต่ไม่เจอเขา
เขาไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว
ไม่มีผู้ชายชุดขาวที่คอยมายิ้มให้ฉันทุกเช้า
ไม่มีผู้ชายชุดขาวที่ยื่นกุหลาบแล้วบอกว่ารักฉันเหมือนวันนั้น
ไม่มีอีกแล้ว
ฉันนั่งรออยู่ตรงนั้นจนรถเมล์มา แต่ฉันไม่ขึ้น
ฉันจะนั่งรอเขา
บางที วันนี้เขาอ่านตื่นสาย
แต่ฉันรอจนเวลาล่วงเลยไปจนค่ำ ก็ไม่มีวี่แววของเขาเลย
มีเพียงเสียงลมพัดผ่านไปมาอย่างน่าหดหู่
7.00 a.m 23 กุมภาพันธ์ 2558
ผ่านมา 1 อาทิตย์แล้ว
ฉันไม่ได้เจอเขาเลย หรือว่าเขาจะไปจากฉันแล้วจริงๆ
7.00 a.m. 15 มีนาคม 2558
แล้วเวลาก็ผ่านไปอีกหนึ่งเดือน
ไร้วี่แววเขาเหมือนเดิม
7.00 a.m. 14 กุมภาพันธ์ 2559
เวลาเวียนกลับมาที่วันวาเลนไทน์อีกครั้ง
วันที่เขาจากฉันไป
ฉันคิดว่าวันนี้อาจมีโอกาสได้เจอเขา
แต่ไร้วี่แววเหมือนเดิม
ฉันเริ่มสิ้นหวัง และเดินกลับบ้านด้วยจิตใจที่หมองเศร้า
การรอคอยของฉันมีเพียงความว่างเปล่า
ทำไมเขาถึงใจร้ายปล่อยให้ฉันรอเขานานขนาดนี้
แล้วจะมีใครโง่แบบฉันอีกมั้ยนะ
ที่เฝ้ารอแต่คนที่ไม่มีวันจะกลับมาหา
ฉันกลับมาที่บ้านนั่งเงียบๆอยู่ในห้องนอนของตัวเอง
สายตาของฉันมองไปเห็นสร้อยคอกุหลาบสีขาวที่ห้อยอยู่ข้างๆกับช่อกุหลาบสีขาวที่เหี่ยวไปหมด
ฉันเดินไปหยิบมันขึ้นมา
"เอ๊ะ...นี่มันกุญแจนี่"
ฉันลองนำมันไปไขกล่องสีขาวใบหนึ่ง ซึ่งมันเคยถูกล๊อคมาตลอด
เพราะฉันจำไม่ได้ว่าฉันทำกุญแจไขกล่องนี้หายไปไหน
กริ๊ก...
ฝากล่องเด้งออกมา
ภายในกล่องมีภาพถ่ายคู่ของฉันกับผู้ชายคนนั้น
ผู้ชายที่ป้ายรถเมลล์
เอ๊ะ...นี่เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ
ฉันพลิกดูด้านหลังของรูปภาพ
รักมีนนะจาก บอล
ข้อความจากลายมือโย้เย้ของผู้ชายคนหนึ่ง
ภาพในอดีตเริ่มวนเวียนเข้ามาในหัวฉัน
ฉันเคยหัวเราะกับเขา
เคยไปเที่ยวด้วยกัน
เราสองคนเคยรักกัน
แต่ทำไม
ฉันกลับจำมันไม่ได้เลย
ฉันหลับตาและร้องไห้
จนความรู้สึกฉันเริ่มดับวูบไป
7.00 a.m 14 ธันวาคม 2557
ชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์มือถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่
มีการ์ดเขียนไว้ว่า
สุขสันต์วันเกิดมีน
อีกฟากหนึ่งของถนน
ผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดซีฟองสีขาว
เธอกำลังเดินข้ามถนนสายใหญ่เพื่อไปหาผู้ชายที่อยู่อีกฟากหนึ่ง
โครม!!!
ร่างของผู้หญิงคนนั้นถูกกระแทกอย่างรุนแรงด้วยรถที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง
ร่างบางกระเด็นออกไปหล่นลงกับพื้น
เลือดไหลนองออกมาเป็นสาย
ชายที่ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์สะดุ้งจากอาการเหม่อลอย เมื่อได้ยินเสียงรถชน
เขามองไปยังเหตุการณ์อีกตรงฝั่งถนน
ผู้หญิงชุดขาวนอนอยู่บนพื้นที่มีเลือดไหลนอง
มีรถพยาบาลเต็มไปหมด
เขาภาวนาให้ผู้หญิงคนนั้นรอด
แล้วเขาก็ปัดไล่ภาพอันน่ากลัวนั้นออกจากใจ
ผ่านมา 3 ชั่วโมง
มีน คนรักของเขายังคงไม่มา
ฝนเริ่มตกหนัก
เขายืนรอจนกระทั่งฟ้าเริ่มมืดแต่เขาก็ไม่ได้ขยับไปไหน
ในที่สุดฝนก็หยุดตก
แต่ร่างของชายคนนั้นกลับส่ายโซเซแล้วล้มลง
ลมหายใจของเขาเริ่มแผ่วลงเรื่อยๆ
และแล้วหัวใจของเขาก็หยุดทำงานอันแสนหนักของมันในที่สุด
ช่อดอกกุหลาบสีขาวหลุดจากมือ
การ์ดโดนลมซัดกางออก
.....สุขสันต์วันเกิดนะมีน....เราคงอยู่ได้ไม่นาน เพราะเราเป็นโรคหัวใจ ขอโทษด้วยนะที่เราไม่เคยบอกมีน เราไม่อยากให้มีนเป็นห่วง วันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายของชีวิตเราแล้ว เราอยากเห็นมีนมีความสุข และเข้มแข็งเวลาที่เราจากไป อย่าร้องไห้นะมีน ถึงไม่มีเราแล้วกุหลาบช่อนี้กับสร้อยของเราจะเป็นตัวแทนแสดงถึงรักนิรันดร์ของเรา กุหลาบดอกไม้ที่เราชอบ กับสีขาวสีที่มีนชอบ
........รักมีนเสมอ....บอล...
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝันน้ำตาเริ่มไหลริน.....
ฉันรีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ มือรีบขุดหาการ์ดที่ถูกดินกลบไว้
แล้วฉันก็เจอมัน
การ์ดที่ชายคนนั้นเขียนให้ฉัน
ชายที่ป้ายรถเมล์
หรือบอลคนรักที่ถูกฉันลืม
ฉันวิ่งกลับมาบ้าน
หยิบช่อดอกกุหลาบสีขาวกลับสร้อยออกมา แล้ววิ่งไปหาแม่
"มีน" แม่วิ่งเข้ามากอดฉันเมื่อเห็นฉันวิ่งร้องไห้มา
"แม่ มีนจำได้แล้ว มีนจำทุกอย่างได้แล้วแม่
มีนจำบอลได้ มีนโดนรถชนมีนความจำเสื่อม แต่บอลล่ะแม่ตอนนี้บอลอยู่ไหน"
ฉันถามแม่ไปทั้งๆที่รู้ว่าเขาตายไปแล้ว
"วันที่ลูกโดนรถชน เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะมีชีวิต บอลเป็นโรคหัวใจ"
น้ำตาฉันไหลไม่หยุด
บอลคนรักของฉัน
เขาเสียชีวิตเพราะรอคอยฉัน
แต่ฉันกลับลืมเขาเพราะถูกรถชน
ทำไม...
ฉันต้องถูกรถชนจนความจำเสื่อม
ทำไม....
ฉันถึงปล่อยให้เขารอ
ฉันร้องไห้จนแทบหมดแรง
แล้วชายคนนั้นที่ป้ายรถเมลล์เขาคือบอลไม่ใช่เหรอ....
หรือว่า
เขายังคงมารอกฉัน
แม้ร่างกายบอลจะจากไป
วิญญาณของเขายังคงมารอฉัน
ฉันเข้าใจแล้วทำไมคนในรถเมล์ถึงไม่เห็นเขา
ฉันเข้าใจแล้วทำไม เขาถึงบอกว่ารักฉันอย่างไม่มีเหตุผล....
ฉันเข้าใจทุกอย่างหมดแล้ว.....
เขารอฉัน แม้ฉันจะจำเขาไม่ได้
หรือแม้แต่เขาไม่มีชีวิตอยู่แล้ว
.....เขายังห่วงฉันอยู่...
แต่เขาก็ต้องไป ตามเส้นทางวิญญาณของเขา.....
...บอล....ฉันขอโทษ
7.00 a.m. 14 กุมภาพันธ์ 2610
ที่ป้ายรถเมล์หญิงชราคนหนึ่งนั่งเหม่อมองออกไปอีกฟากของถนน
กุหลาบสีขาวข้างป้ายชูดอกอย่างสวยงาม
หลายปีมาแล้วที่เขาคนนั้นจากเธอไป
และก็หลายปีมาแล้วที่เธอได้รับความทรงจำที่มีเขาอยู่ในนั้นกลับคืน
แต่เธอก็ยังคงมาที่นี่ทุกวัน
แม้จะรู้ว่าไม่ได้เจอเขา
เธอก็ยังคงมารอเขาที่นี่เสมอ
ฝนเริ่มตกพรำ
หญิงแก่คนนั้นถอนหายใจช้าๆก่อนเอาหัวพิงกำแพงแล้วหลับตา
ลมหายใจเข้าออกเริ่มแผ่ว ความถี่เริ่มช้าลง ตามวิญญาณที่ใกล้จะออกจากร่างไป
จนกระทั่งฝนหยุดตก ลมหายใจของหญิงชราก็หยุดลง
หญิงชราได้ไปอยู่กับคนรักของหล่อนแล้ว คนรักที่รอคอยมาเนิ่นนาน
....ยังคงคิดถึง ยามที่ฝนโปรยเราอยู่ด้วยกันตรงนี้ ฉันเหงาเธอรู้มั้ย ฉันหนาวจนแทบขาดใจไม่มีอ้อมกอดจากคนที่รุ้ใจ รอคอยเธอกลับมาหา เฝ้ารอจนฝนซา สุดท้ายก็ว่างเปล่า...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น