Good Morning !!! ทำไมทักแบบนี้...
มันนึกถึงคำนี้ได้แค่นั้นเองค่ะ ฮ่า ฮ่า...ทั้งๆที่ตอนนี้มันเย็นแล้ว...
ห่างหายจากไปนาน (มั้ง)
อาจจะไม่นาน แต่ทำไม่หลิวรู้สึกว่านาน...
อาจจะเพราะ หลิวไม่มีไอเดียจะเขียนอะไรมากกว่า..
ช่วงที่ผ่านมาป่วย หัวเลยตื้อ คิดอะไรไม่ออก
จนอยู่ดีดี ก็เกิด อะไรบางอย่างขึ้นมา
เมื่อเพื่อนคนหนึ่งมาทักว่า " หลิว..เราอยากเขียนหนังสือ"....
...................
นี่คือเรื่องเล่าจากประสบการณ์
จากประสบการณ์ส่วนตัว ไม่กล้าการันตีตัวเองว่า "เขียน" ดีขนาดไหนนะคะ...
เพราะสิ่งเหล่านี้ คนตอบได้ คือผู้อ่าน ไม่ใช่หลิว
ขอเป็นแค่ พวกเขียนได้ก็พอ...
ถามว่าเทคนิคทางการเขียนที่ง่ายที่สุดคืออะไรรู้มั้ย
"เขียน"
มีอยู่แค่นี้แหละ ข้อเดียวในชีวิตหลิว
สำหรับผู้เริ่มต้น
ก็แค่เขียน ไม่ต้องไปคิดอะไรมาก อยากเขียนอะไรก็เขียน อยากเล่าอะไรก็เล่า
(แม้แต่การเขียนด่าคนก็ตาม)
แต่สิ่งสำคัญมันอยู่ที่
งานเขียนของเรา มันถูกเผยแพร่ออกมาหรือเปล่า...
ถ้ามันเป็นไดอารี่ เขียนคนเดียว อ่านคนเดียว จะเขียนอะไร จะว่าใคร
มันก็เป็นสิทธิของเรา ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับใคร
แต่ถ้าเขียน บนพื้นที่สาธารณะ อาจจะต้องเขียนอย่างมี "สติ" นิดนึง
ไม่ต้องห่วงสังคม ไม่ต้องคิดถึงผลกระทบกับคนอื่นหรอก (อาจจะเป็นคำแนะนำที่ไม่ดีเท่าไหร่ กรุณาใช้วิจารณาญาณในการอ่านเน้ออออ)
ถ้าคุณยังแค่เริ่มหัดเขียนนะคะ
หลิวอยากให้นึกถึงตัวเองมากกว่าค่ะ หากเราเขียนอะไรออกไปแบบไม่มีสติ แล้วมันทำร้ายตัวเอง
ทำให้คนอื่นมองเราไม่ดี...คนเสียมันก็มีแค่ตัวเรา...
.................................................
ทีนี้ก็ถึงเวลาเริ่มเขียน...
เวลาที่มีใครสักคนมาขอคำแนะนำจากหลิวว่า
"อยากเขียนหนังสือ ทำยังไงดี"
หลิวมักจะบอกคำเดียวเสมอเลย "ก็เขียนสิ"
แต่น้อยคนมาก ที่สุดท้ายจะทำตามคำแนะนำนี้....
มีเหตุผลมากมาย ที่ทำให้หลายๆ คนยังไม่เริ่มเขียนสักที
........
เหตุผลเหล่านั้น คือ
ฉันยังไม่พร้อม...
ถ้ามีเหตุผลตรงนี้ คำถามที่คุณต้องถามตัวเอง มีดังนี้ค่ะ
"ที่ไม่พร้อม เพราะอะไร"
ไม่พร้อม เพราะไม่ว่าง ... โอเค ถ้าไม่ว่างก็รอว่างก่อนค่อยทำ
ไม่พร้อม เพราะขี้เกียจ... โอเค ถ้าขี้เกียจอยู่ก็รอขยันก่อน
ที่พูดมาไม่ได้ประชดนะคะ แต่พูดเรื่องจริง...
การที่เราจะเขียนอะไรสักอย่าง...เราต้องมีความรู้สึก "อยาก" ก่อน
มันถึงจะได้ผลงานที่ดี และเรามีความสุขไปกับมัน
แต่ถ้าไม่รู้สึก "อยาก" ทำไปแล้วไม่มีความสุข ก็ไม่ต้องไปฝืนมันค่ะ
รอเรา "อยากก่อน"
แต่ถ้า ไม่พร้อม เพราะอะไรก็ตาม ที่มันเป็นแค่ข้ออ้าง...
เพราะจริงๆ แล้ว คุณแค่ "กลัว" และ "ไม่กล้าทำ"
หรือมองว่า คุณยังไม่มีความสามารถมากพอ
กลัวเขียนแล้วไม่ประสบความสำเร็จ
จงหยุดคิดแบบนั้นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ
..........................
จริงๆ หลิวก็แปลกใจนะว่า นี่เรามาถึงหยุดที่ "กลัว" ที่จะเขียน
หรือ "ไม่กล้า" ที่จะเขียนด้วยเหรอ
หรือจุดที่ "การเขียน" มีการประสบความสำเร็จด้วยเหรอ...
...............................
ความรู้สึกของคนที่ได้เขียนอะไรสักอย่าง..ก็คือ
เราประสบความสำเร็จทุกครั้ง ที่เราเขียนเสร็จ แม้จะมีแค่สามบรรทัด
หรือแค่ประโยคเดียวก็ตาม
และความชื่นชอบของผู้อ่านที่มีกับงานเขียนของเรา
คือ รางวัล และ กำไรจากการประสบความสำเร็จ
แค่นั้นเอง สำหรับหลิว...
คุณต้องกลับไปถามตัวเองว่า
แท้จริงแล้ว คุณอยากเขียน เพราะอยากเขียน...
หรืออยากเขียน...เพราะจุดประสงค์อื่นๆ
.............................
และนั่นคือ "กำแพงที่มองไม่เห็น"
คุณต้องมองมันให้เห็นว่าคุณเขียนมันเพราะอะไร
เพราะถ้าคุณมองไม่เห็น คุณจะไม่รู้เลยว่าอะไรมันกำลังปิดกั้นคุณอยู่
หาให้เจอ ว่ามันคืออะไร แล้วจะได้รู้ว่า เราจะเดินไปทิศทางไหน
.....
ถ้าคุณอยากเขียนเพราะอยากมีเงิน ใช้ชีวิต slow Life
คุณต้องรู้ว่า คุณจะเขียนยังไง ให้โดนใจผู้คน ให้อยู่ในกระแส ให้ผู้คนสนใจ...
มันต้องเป็นงานแนว content marketing มั้ย How to มั้ย
ยุคสมัยนี้งานเขียนแนวไหนกำลังฮิต
ซึ่งตรงนี้มีคนสอนคุณมากมายเลยค่ะ สามารถหาได้เยอะแยะในยุคที่กำลังเฟื่องฟูยุคนี้...
แต่หลิวจะบอกว่า..การเขียนที่หลิวมาเล่า จะไม่ใช่ทางนี้นะคะ...
.......
เพราะหลิวโตมากับ การเขียน เพราะอยากเขียน ...
ถ้าอยากรู้ว่าเขียนยังไงให้มีความสุข...เขียนแล้วแฮปปี้...
การเขียนช่วยพัฒนาความคิดความอ่านของเรายังไง...
จนสุดท้าย...เรามี "ตัวตน" ของเราอยู่ในงานเขียนเรายังไง..
อันนั้นจะมาเล่าให้ฟังบ่อยๆ ค่ะ..เพราะหลิวมาสายนี้แหละ
"สายตามใจฉัน"
อยากเขียนเพราะชอบเขียน แต่ต้องเขียนอย่างมีสติ...
......
เอาล่ะค่ะ พูดมานาน..สุดท้าย ถ้าใครคิดว่าสายเดียวกับหลิว..
ก็เริ่มเลย วิธีการแรกและวิธีการเดียว "เขียน"
ถ้าอยากแบ่งปันให้หลิวอ่าน หรือมีคำถามอยากถาม
"ถ้าไว้ใจในคำแนะนำและคำตอบของหลิว..อิอิ"
ก็ แปะลิ้งบทความไว้ใน comment ข้างล่างได้นะคะ
สุดท้าย...หลิวไม่ใช่นักเขียนที่ดีที่จะเป็นตัวอย่างให้ใครได้..
แต่เป็น "นักเขียนที่เอาแต่เขียน" คนหนึ่ง ที่อยากแบ่งปันประสบการณ์ตัวเอง..
เผื่อจะมีประโยชน์สำหรับผู้อื่นบ้างน่ะค่ะ...
เพราะกว่าจะมีวันนี้ ก็เพราะเรียนรู้จากคนอื่นมาเหมือนกัน...
ทุกๆคน ในโลกใบนี้คือครูของหลิว....หลิวคิดแบบนั้นนะ
เพราะถ้าไม่มีผู้คน หลิวก็คงไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย
